اثرات دوزهای مختلف منگنز بر مسمومیت ناشی از سرب در کلیه موش‌های نر بالغ

سابقه و هدف: سرب از جمله فلزات سنگینی است که اثرات مخربی بر سیستم‌های بدن دارد. با توجه به این‌که مطالعات محدودی درباره اثر آنتی‌اکسیدان‌ها در برابر آسیب کلیوی با سرب وجود دارد، هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر دوزهای مختلف منگنز بر پارامترهای بیوشیمیایی و هیستوپاتولوژی کلیه موش‌های در معرض سرب بود. مواد و روش‌ها: در این مطالعه، 48 سر موش نر بالغ نژاد بالب سی به طور تصادفی به شش گروه تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ تزریقی دریافت نکرد. گروه دوم mg/kg 60 استات سرب (13) به صورت داخل صفاقی دریافت کردند. به گروه‌های سوم تا ششم علاوه بر mg/kg 60 سرب به صورت داخل صفاقی به ترتیب دوزهای mg/kg 5/2-5-10-20 منگنز به صورت داخل صفاقی تزریق شد. پس از 14 روز، از کلیه موش‌ها لام بافتی تهیه و با تکنیک استریولوژیک، حجم کلیه و گلومرول‌ها به دست آمد. به علاوه اوره و کراتینین سرم خون اندازه‌گیری شد. یافته‌ها: بررسی بافت کلیه گروه سرب، کلاپس و اسکلروز گلومرول‌ها و نیز نکروز واکوئلیزاسیون توبول‌ها را نشان داد. در گروه تحت درمان با دوز 5/2 میلی‌گرم منگنز آسیب بافتی کاهش یافته بود. حجم کلیه در گروه‌هایی که دوز 5/2 و 5 میلی‌گرم منگنز دریافت کرده بودند نسبت به گروه سرب افزایش معنی‌داری داشت (05/0P<). تعداد گلومرول‌های کلیوی در گروه‌هایی که دوز 5، 10 و 20 میلی‌گرم منگنز دریافت کرده بودند نسبت به گروه سرب افزایش معنی‌داری داشت (05/0P<). سطح اوره در کلیه گروه‌های تحت درمان با منگنز (000/0=P) و سطح کراتینین در گروهی که دوز 5/2 میلی‌گرم منگنز دریافت کرده بودند نسبت به گروه سرب کاهش معنی‌داری داشت (01/0=P). نتیجه‌گیری: درمان با دوزهای mg/kg 5/2 و mg/kg 5 منگنز پس از تزریق استات سرب به مدت 14 روز باعث بهبود علائم هیستوپاتولوژیکی و بیوشیمیایی کلیه در موش‌ها می‌شود